Drukowanie 3D, czyli inaczej drukowani przestrzenne to proces wytwarzania fizycznych, trójwymiarowych obiektów. Aby było to możliwe przygotowuje się komputerowe modele. Początkowo była to metoda szybkiego prototypowania. Jednakże z rozwojem i postępem dokładności wykonania obiektów przez drukarki 3D, stała się metodą wykonywania gotowych obiektów. Możliwości wykorzystywania drukarek przestrzennych zależą przede wszystkim od metody wytwarzania produktu, dostępnych materiałów, ale również i kubatury urządzenia. Istnieje również zależność od technologii wydruku. W przypadku FDM na to jakie materiały można wykorzystać wpływa przede wszystkim temperatura do jakiej może się rozgrzać wytłaczarka. Istotna jest również jej budowa. W SLA czyli w metodzie, w której przedmiot zawieszony jest w innej substancji, ograniczeniem jest również fakt, że nie może tworzyć zamkniętych przestrzeni z pustym wnętrzem.

Charakterystyka FDM

FDM czyli osadzanie topionego materiału to jedna z metod rapid prototuping. W metodzie tej nanoszony materiał, zazwyczaj tworzywo sztuczne wyciskany jest przez dyszę, ogrzaną do temperatury jego topnienia. Dysza kontroluje przepływa materiału. Ponadto dzięki wykorzystaniu programu CAM jest przemieszczana automatycznie. W tej metodzie model wytwarzany jest warstwa po warstwie. Głównymi zaletami FDM jest wysoka udarność budowanych detali, własności elastyczne bliskie materiałom docelowo stosowanym w przetwórstwie tworzyw sztucznych, rozpuszczalny materiał podporowy. Równie istotny jest fakt, że pozwala ona w szybkim tempie zbudować pojedyncze detale przy niewielkich stratach materiałowych.

Sterolitografia – inny typ drukowania

Stereolitografia polega na stopniowym obrysowywaniu kolejnych przekrojów poziomych produkowanej części za pomocą lasera na sukcesywnie zanurzanej platformie w wannie z fotopolimerem. Pod wpływem światła laserowego, dochodzi do polimeryzacji i zestalenia substancji blisko powierzchni roztworu.  Po obrysowaniu warstwy, platforma jest obniżana dokładnie o grubość wytworzonej warstwy, a cały proces powtarza się aż do uzyskania produkowanego elementu. Głównymi zaletami SLS są relatywnie niskie koszty materiału i eksploatacji w stosunku do innych technologii druku 3D, swoboda projektowania z powodu braku konieczności stosowania struktur podporowych, łatwe oczyszczanie detali z niespieczonego proszku i ponowna możliwość jego użycia.