Drukowanie przestrzenne, czyli inaczej 3D polega na tworzeniu, za pomocą specjalnych drukarek, trójwymiarowych przedmiotów. Podstawą druku jest trójwymiarowy projekt komputerowy. Drukarki tworzą przedmiot za pomocą takich materiałów jak żywica światłoutwardzalna, ABS, nylon, PLA, carbon i wiele innych. Procesów drukowania 3D jest naprawdę wiele. Najczęściej wykorzystuje się tę wykorzystującą sproszkowany materiał bazowy. Drukarka 3D składa się z dwóch głównych części „łoża”, gdzie znajduje się gładka, cienka warstwa drobno zmielonego materiału oraz głowica drukująca.

Historia druku 3D

Technika drukowania przestrzennego została opracowana już w 1984 roku przez Charlesa Hulla. W dwa lata później została ona opatentowana jako Stereolitografa, a Hull założył firmę zajmującą się komercyjną produkcją drukarek 3D. Inna technikę drukowania przestrzennego przez osadzanie topionego materiału opracował Scott Crump w 1988 roku.  Od tego czasu rozwój druku 3D przeżywał nieustanny rozwój. W 2006 roku Adrian Bowyer zbudował pierwszy prototyp drukarki przeznaczony do użytku domowego. Z początkiem XXI wieku rozpoczęto prace nad zastosowaniem technik podobnych do wydruku 3D w medycynie.

Rodzaje i zastosowanie druku przestrzennego

Obecnie istnieje wiele metod wytwarzania addywtywnego, określanych mianem druku 3D. Różnią się one od siebie znacząco, zarówno w oferowanych możliwościach, ja i w dziedzinach ich zastosowania. Druk 3D można podzielić ze względu na: oferowaną dokładność, materiał z którego zbudowane są detale, sposób nakładania materiału, szybkość wykonywania elementów. Na możliwości wykorzystywania druku przestrzennego mają wpływ głównie metody wytwarzania produktów, dostępne materiały oraz, w pewnym stopniu, rozmiar urządzenia. Za pomoc różnego typu drukarek 3D można wytworzyć m.in. gotowe produkty z tworzywa sztucznego, produkty wymagające obróbki, przedmioty z topliwych materiałów, elementy do innych przedmiotów, prototypy, itd.